Pozwolenie na broń do ochrony osobistej

Pozwolenie na broń do ochrony osobistej to rodzaj pozwolenia na posiadanie broni palnej wydawanego w Polsce osobom fizycznym z przeznaczeniem do obrony własnego życia, zdrowia lub mienia. Jest to jedno z kilku celów, dla których można uzyskać pozwolenie na broń. W praktyce uchodzi za najtrudniejsze do zdobycia, ponieważ wymaga udowodnienia ponadprzeciętnego zagrożenia – warunku, który bywa oceniany uznaniowo przez Policję. Niniejszy poradnik wyjaśnia krok po kroku, jak uzyskać takie pozwolenie, jakie wymogi należy spełnić oraz jakie prawa i obowiązki wiążą się z posiadaniem broni do ochrony osobistej.

Warto od razu zaznaczyć różnicę między pozwoleniem do ochrony osobistej, a pozwoleniem do ochrony osób i mienia wydawanym podmiotom (firmom ochroniarskim, instytucjom). Pozwolenie do ochrony osobistej uzyskuje osoba prywatna w celu własnej obrony, natomiast pozwolenie na broń dla ochrony osób i mienia (tzw. świadectwo broni) udzielane jest przedsiębiorstwom lub innym jednostkom organizacyjnym, które potrzebują uzbroić pracowników ochrony do wykonywania swoich zadań. W obu przypadkach decyzje wydaje właściwy Komendant Wojewódzki Policji (dla m.st. Warszawy – Komendant Stołeczny) właściwy ze względu na miejsce stałego pobytu lub siedzibę wnioskodawcy. Pozwolenie wydawane jest w formie decyzji administracyjnej, bezterminowo (na czas nieokreślony), jednak posiadacze takiej broni muszą spełniać szereg ustawowych wymogów i liczyć się z regularnymi kontrolami. Poradnik jest skierowany do osób rozważających ubieganie się o broń do ochrony osobistej, a także do przedsiębiorców i instytucji planujących uzbrojenie swoich pracowników w ramach ochrony osób i mienia.

Podstawy prawne

Głównym aktem prawnym regulującym zasady posiadania broni palnej jest Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Określa ona m.in. zasady wydawania i cofania pozwoleń na broń, nabywania, rejestracji, przechowywania, zbywania i deponowania broni i amunicji. Ustawa wymienia także cele, w jakich można uzyskać pozwolenie – w art. 10 ust. 2 wskazano 8 podstawowych celów, w tym m.in. ochronę osobistą oraz ochronę osób i mienia.

Kluczowym wymogiem wynikającym z art. 10 ust. 1 ustawy jest to, że pozwolenie na broń do ochrony osobistej może być wydane tylko wtedy, gdy wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla siebie, porządku ani bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Pojęcie „ważnej przyczyny” zostało doprecyzowane w art. 10 ust. 3 – ustawodawca wskazał przykładowe sytuacje uzasadniające wydanie pozwolenia w poszczególnych celach. I tak, za ważną przyczynę dla pozwolenia do ochrony osobistej (a także osób i mienia) uważa się „stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia”. Innymi słowy, osoba ubiegająca się o broń do ochrony osobistej musi udokumentować, że grozi jej poważne, ciągłe niebezpieczeństwo, wykraczające ponad przeciętne ryzyko, jakie dotyczy ogółu obywateli.

W 2019 roku dodano art. 10 ust. 3a, który wprowadził szczególną podstawę ważnej przyczyny dla funkcjonariuszy służb i żołnierzy. Zgodnie z tym przepisem za ważną przyczynę pozwolenia do celów ochrony osobistej (oraz osób i mienia) uważa się także „chęć wzmocnienia potencjału obronnego RP” zgłoszoną przez funkcjonariusza np. Policji, ABW, SOP, Straży Granicznej czy żołnierza zawodowego (w tym Terytorialnej Służby Wojskowej z min. 2-letnim stażem) posiadającego przydzieloną broń służbową. W praktyce przepis ten oznacza, że funkcjonariusze służb mundurowych mogą uzyskać pozwolenie na broń do ochrony osobistej bez konieczności udowadniania zagrożenia, niejako z urzędu – ustawodawca uznał bowiem, że uzbrojenie przeszkolonych funkcjonariuszy leży w interesie obronnym państwa. Więcej na temat pozwolenia na broń dla funkcjonariuszy służb mundurowych znajdziesz w naszych poprzednich artykułach, w których szczegółowo omówiliśmy: pozwolenie na broń dla żołnierzy WOT oraz pozwolenie na broń dla policjanta.

Poza wykazaniem ważnej przyczyny, wnioskodawca musi spełniać ogólne warunki ustawowe z art. 15 ustawy (omówione szczegółowo w kolejnym rozdziale), m.in. odpowiedni wiek, zdrowie psychofizyczne oraz niekaralność za poważne przestępstwa. Istotne są również przepisy dotyczące badań lekarskich i psychologicznych (art. 15a–15f) – np. osoba posiadająca pozwolenie w celu ochrony osobistej ma obowiązek co 5 lat przedstawić Policji aktualne orzeczenia lekarskie i psychologiczne potwierdzające zdolność do posługiwania się bronią. Niewywiązanie się z tego obowiązku grozi wszczęciem postępowania o cofnięcie pozwolenia. Ponadto Rozporządzenie MSW z 26 sierpnia 2014 roku określa szczegółowe zasady przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji przez posiadaczy broni. Przepisy te regulują m.in. wymagania dotyczące zabezpieczenia broni (np. obowiązkowe sejfy klasy S1) i sposób jej noszenia – ich omówienie znajduje się w dalszej części poradnika.

Kto wydaje pozwolenia i jaka jest właściwość organów?

Postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na broń prowadzi Komendant Wojewódzki Policji (KWP) właściwy dla miejsca stałego pobytu wnioskodawcy (w Warszawie – Komendant Stołeczny Policji). Organ Policji wydaje decyzję administracyjną o pozwoleniu na broń bezterminowo (na czas nieokreślony). W przypadku żołnierzy zawodowych właściwym organem może być odpowiedni komendant Żandarmerii Wojskowej, jednak dotyczy to najczęściej innych celów (np. sportowych); pozwolenia do ochrony osobistej dla cywilów rozpatruje KWP.

Procedura administracyjna odbywa się zgodnie z Kodeksem postępowania administracyjnego. Od decyzji odmownej lub każdego pozwolenia wydanego przez KWP służy odwołanie do Komendanta Głównego Policji (KGP) za pośrednictwem tegoż KWP, w terminie 14 dni od doręczenia decyzji. Komendant Główny jako organ II instancji dokonuje ponownej oceny sprawy. Decyzja KGP kończy postępowanie administracyjne w Policji – w dalszej kolejności stronom przysługuje ewentualnie skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a następnie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Warto podkreślić, że pozwolenie na broń ma charakter osobisty – uprawnia konkretną osobę do posiadania określonych jednostek broni i nie można go przenieść na kogoś innego. W razie zmiany miejsca stałego pobytu posiadacza broni, właściwość organu przechodzi na komendanta wojewódzkiego nowego regionu (posiadacz broni powinien zgłosić taką zmianę).

Warunki uzyskania pozwolenia do ochrony osobistej

Każdy wnioskodawca ubiegający się o pozwolenie na broń do ochrony osobistej, niezależnie od celu, musi spełniać ogólne przesłanki ustawowe. Po pierwsze – jak wspomniano wyżej – nie może on stwarzać zagrożenia dla siebie ani otoczenia, musi przestrzegać porządku publicznego oraz wykazać ważną przyczynę posiadania broni. Po drugie, art. 15 ustawy enumeratywnie wymienia przesłanki negatywne, które wykluczają wydanie pozwolenia. Pozwolenia na broń nie wydaje się osobom:

• poniżej 21 roku życia (co do zasady). Wyjątkowo, na wniosek szkoły lub organizacji sportowej/łowieckiej, osoba od 18 lat może otrzymać pozwolenie, ale tylko w celach sportowych lub łowieckich;
• z zaburzeniami psychicznymi lub o znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej;
• wykazującym istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego (np. poważne zaburzenia osobowości);
• uzależnionym od alkoholu lub środków odurzających;
• nieposiadającym stałego miejsca pobytu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej;
• stanowiącym zagrożenie dla siebie lub porządku publicznego – w szczególności skazanym prawomocnie za przestępstwo umyślne (w tym umyślne przestępstwo skarbowe) lub za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu albo nieumyślne przestępstwo komunikacyjne popełnione w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środków odurzających, lub gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia.

Spełnienie powyższych warunków weryfikowane jest m.in. poprzez dostarczone orzeczenia medyczne oraz sprawdzenie rejestrów skazań (Policja z urzędu sprawdza karalność w Krajowym Rejestrze Karnym). W praktyce osoba chcąca się ubiegać o pozwolenie musi mieć „czystą kartotekę” – nawet niektóre wyroki za lżejsze przestępstwa nieumyślne wykluczają pozytywną decyzję. Oczywiście, kluczowe jest też udokumentowanie „ważnej przyczyny” posiadania broni, czyli innymi słowy – wykazanie realnego zagrożenia, które uzasadnia konieczność uzbrojenia się.

Co jest „ważną przyczyną” w praktyce?

Dla celu ochrony osobistej ważną przyczyną jest, zgodnie z ustawą, stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia. Ustawodawca nie precyzuje katalogu takich sytuacji, co oznacza, że organ Policji ocenia każdorazowo okoliczności przedstawione przez wnioskodawcę. W praktyce za ponadprzeciętne zagrożenie można uznać m.in.:

• bycie ofiarą poważnych przestępstw (np. usiłowanie zabójstwa, rozbój, pobicie, ciężkie groźby) – udokumentowane np. zawiadomieniami na Policję, aktami oskarżenia, wyrokami skazującymi sprawców;
• stałe nękanie, stalking lub realne groźby ze strony konkretnych osób – potwierdzone np. decyzją o przyznaniu ochrony (Niebieska Karta w przypadku przemocy domowej, sądowy zakaz zbliżania się do ofiary, itp.);
• wykonywanie zawodu lub działalności wiążącej się z wysokim ryzykiem napadu – np. inkasenci dużych kwot gotówki, jubilerzy po napadach, osoby przewożące wartości pieniężne;
• inne udokumentowane sytuacje, gdzie życie lub zdrowie wnioskodawcy było realnie zagrożone (np. wcześniejsze zamachy na jego życie, powtarzające się akty agresji wobec niego itp.).

Należy podkreślić, że sam subiektywny strach lub obawy nie wystarczą – konieczne są twarde dowody świadczące o ponadprzeciętnym zagrożeniu. Policja często wymaga, by zagrożenie było aktualne i trwałe, a nie jednorazowe czy historyczne. Ocena spełnienia tej przesłanki ma charakter uznaniowy i bywa najbardziej problematyczna – część wniosków, mimo przedstawienia pewnych dowodów, jest odrzucana właśnie z powodu uznania przez organ, że zagrożenie nie jest wystarczająco wysokie. Dlatego kluczem jest maksymalnie mocne udokumentowanie niebezpieczeństwa – im więcej dowodów (zawiadomień, dokumentów z postępowań, decyzji o ochronie), tym większa szansa na pozytywne rozpatrzenie wniosku.

Badania lekarskie i psychologiczne

Jednym z warunków ubiegania się o pozwolenie jest zdolność fizyczna i psychiczna do posługiwania się bronią, potwierdzona odpowiednimi orzeczeniami. Kandydat musi uzyskać orzeczenie lekarskie oraz orzeczenie psychologiczne od lekarza i psychologa upoważnionych przez Policję. Listy uprawnionych specjalistów prowadzą wydziały postępowań administracyjnych KWP – przed badaniami warto upewnić się, że wybrany lekarz/psycholog znajduje się w rejestrze. Badanie lekarskie obejmuje m.in. ocenę ogólnego stanu zdrowia, wzroku, słuchu, koordynacji ruchowej oraz wywiad pod kątem chorób somatycznych i neurologicznych. Badanie psychologiczne natomiast ocenia cechy osobowości, stabilność emocjonalną, szybkość reakcji, ewentualne zaburzenia (np. depresja, zaburzenia lękowe) itp. Kandydat wypełnia testy i odbywa rozmowę z psychologiem.

Otrzymane orzeczenia należy dołączyć do wniosku i muszą one być ważne w momencie złożenia – zwykle przyjmuje się, że nie mogą być starsze niż 2-3 miesiące (aktualnie obowiązujący przepis wskazuje 2 miesiące). Jeśli więc badania wykonamy zbyt wcześnie przed złożeniem podania, może zajść potrzeba uzyskania nowych orzeczeń. W przypadku pozwolenia do ochrony osobistej (oraz pozwolenia podmiotowego na ochronę osób i mienia) istnieje dodatkowy obowiązek – co 5 lat posiadacz musi przedstawić ponownie aktualne orzeczenie lekarskie i psychologiczne właściwemu organowi Policji. Dotyczy to wszystkich, którzy otrzymali broń w tych celach, chyba że są czynnymi funkcjonariuszami z przydzieloną bronią służbową (ci są z tego zwolnieni zgodnie z art. 15 ust. 6). Niedostarczenie nowych orzeczeń po upływie 5 lat skutkuje wszczęciem postępowania o cofnięcie pozwolenia.

Orzeczenia lekarskie i psychologiczne wydawane są na koszt wnioskodawcy, według cen ustalonych przez dane placówki (tzw. ceny umowne). Łączny koszt badań zwykle wynosi kilkaset złotych. Badania należy powtarzać co 5 lat już po uzyskaniu pozwolenia – bez wezwania ze strony Policji, posiadacz broni sam musi pamiętać o terminie (liczonym od daty poprzednich orzeczeń). W razie pogorszenia stanu zdrowia lub innych wątpliwości co do kondycji psychofizycznej posiadacza broni, organ może również w międzyczasie skierować go na ponowne badania (np. w toku postępowania o ewentualne cofnięcie pozwolenia).

Na jaką broń uprawnia pozwolenie?

Pozwolenie na broń do ochrony osobistej uprawnia do posiadania określonych rodzajów broni palnej oraz środków obezwładniających. Zgodnie z art. 10 ust. 4 pkt 1 ustawy, w ramach tego pozwolenia wolno posiadać:

• Broń palną bojową, gazową lub alarmową – wyłącznie w postaci pistoletów lub rewolwerów centralnego zapłonu o kalibrze od 6 mm do 12 mm. Są to typowe pistolety i rewolwery używane do obrony (bojowe – czyli ostre, na ostrą amunicję; gazowe – miotające gazem; alarmowe – strzelające amunicją hukową). Uwaga! Jeśli pozwolenie jest wydane na broń palną bojową, automatycznie obejmuje ono również prawo posiadania broni gazowej i alarmowej w tej kategorii – nie trzeba osobnego pozwolenia na pistolet gazowy czy hukowy, ponieważ mieszczą się one w ramach tego samego pozwolenia.
• Urządzenia elektryczne do obezwładniania – np. paralizatory elektryczne, pod warunkiem że średni prąd w obwodzie przekracza 10 mA.
• Miotacze gazu obezwładniającego – czyli ręczne miotacze gazowe (popularnie gaz pieprzowy w spreju).

W praktyce najczęściej osoby z pozwoleniem do ochrony osobistej nabywają pistolet lub rewolwer centralnego zapłonu (np. popularne kalibry 9×19 mm, .38 Special, .45 ACP itp.) do noszenia przy sobie. Pozwolenie na broń do ochrony osobistej to nie uprawnia do posiadania broni długiej (strzelb ani karabinów) ani broni samoczynnej (maszynowej) – poza wyjątkami dotyczącymi podmiotów, o czym niżej. Warto dodać, że samo posiadanie pozwolenia nie oznacza obowiązku posiadania każdego rodzaju wymienionej broni. Niektórzy wnioskodawcy ograniczają się np. tylko do pistoletu, inni dodatkowo kupują paralizator. Każdą jednostkę broni palnej (czy to pistolet bojowy, czy rewolwer alarmowy) należy osobno zarejestrować na podstawie uzyskanego pozwolenia.

Pozwolenie do ochrony osobistej wydane na broń palną bojową „z automatu” uprawnia też do posiadania broni gazowej i alarmowej. W praktyce oznacza to, że jeśli ktoś otrzyma pozwolenie i np. kupi pistolet 9 mm, to może również legalnie nabyć i posiadać pistolet gazowy czy rewolwer alarmowy w tym samym kalibrze, choć często nie ma takiej potrzeby (broń gazowa jest słabsza od bojowej).

Pozwolenie na broń do ochrony osób i mienia

Pozwolenie na broń wydane podmiotowi (np. agencji ochrony) w celu ochrony osób i mienia uprawnia do szerszego zakresu uzbrojenia. Obejmuje ono wszystko to, co w ochronie osobistej (pistolety, rewolwery, gaz, paralizatory), a ponadto określone rodzaje broni długiej, które przydatne są przy ochronie obiektów czy konwojów. Zgodnie z art. 10 ust. 4 pkt 2, do ochrony osób i mienia dozwolone są również:

• Pistolety sygnałowe,
• Pistolety maszynowe o kalibrze 6–12 mm (bronie samoczynne strzelające amunicją pistoletową, np. pistoloty maszynowe PM-98, UZI itp.),
• Strzelby powtarzalne kalibru 12 (czyli tzw. shotguny, pompki lub inne repetujące strzelby gładkolufowe 12 gauge),
• Karabinki samoczynne kalibru 5,45–7,62 mm (czyli w praktyce broń maszynowa długa strzelająca amunicją karabinową, np. AK-47/AKM 7,62 mm czy Mini-Beryl 5,56 mm).

Tego rodzaju uzbrojenie bywa nazywane potocznie „bronią obiektową” – jest przeznaczone do wyposażenia patroli ochrony fizycznej przy strzeżonych obiektach lub do konwojowania wartości pieniężnych. W odróżnieniu od broni do ochrony osobistej (noszonej przez cywila do obrony własnej), broń obiektowa jest własnością podmiotu posiadającego pozwolenie i może być używana tylko przez pracowników ochrony posiadających stosowne uprawnienia i dopuszczenia. Na co dzień taka broń jest przechowywana w magazynach broni przedsiębiorstwa ochroniarskiego lub chronionych instytucji i wydawana pracownikom na czas służby.

Należy zaznaczyć, że broni szczególnie niebezpiecznej (np. ciężkich karabinów maszynowych, broni z tłumikami, broni ukrytej w przedmiotach codziennego użytku itp.) nie można posiadać na pozwolenie osobiste. Takie egzemplarze mogą co najwyżej znaleźć się na wyposażeniu podmiotów ochronnych na podstawie świadectwa broni, o ile spełniają wymogi planów ochrony (np. broń samoczynna – jak wyżej – jest dopuszczalna dla agencji ochrony na świadectwo broni, ale już np. broń z tłumikiem co do zasady jest zakazana).

Procedura „krok po kroku” – pozwolenie do ochrony osobistej

Uzyskanie pozwolenia na broń do ochrony osobistej jest procesem dość złożonym. Poniżej omówiono poszczególne kroki postępowania administracyjnego i praktyczne czynności, jakie musi wykonać wnioskodawca:

1. Przygotowanie wniosku i dokumentów. Należy sporządzić pisemny wniosek adresowany do właściwego Komendanta Wojewódzkiego Policji. We wniosku podaje się swoje dane osobowe (wraz z imionami rodziców, adresem, PESEL, serią i numerem dowodu osobistego itp.) oraz określa cel posiadania broni (w tym przypadku: ochrona osobista) i planowaną liczbę i rodzaj jednostek broni. Należy też uzasadnić ważną przyczynę – opisać zagrożenie i dołączyć dowody na jego istnienie. Do wniosku trzeba obowiązkowo dołączyć dokumenty: potwierdzenie uiszczenia opłaty skarbowej za wydanie decyzji, orzeczenie lekarskie, orzeczenie psychologiczne, dwie fotografie paszportowe (3 x 4 cm) oraz wspomniane dokumenty uzasadniające wydanie pozwolenia (dowody zagrożenia). Warto przed złożeniem upewnić się, że kompletny zestaw dokumentów został zebrany – brak któregoś z wymaganych załączników spowoduje wezwanie do uzupełnienia, co wydłuży procedurę.
2. Opłata skarbowa. Aktualna opłata skarbowa za wydanie pozwolenia na broń osobie fizycznej wynosi 242 złotych. Należy ją uiścić z góry, tj. przed złożeniem wniosku – dowód wpłaty (np. potwierdzenie przelewu na konto właściwego Urzędu Miasta) dołącza się do podania. W tytule przelewu warto wpisać odpowiednią informację, np. „opłata za wydanie pozwolenia na broń do celów ochrony osobistej”. Opłata skarbowa jest stała i niezależna od liczby sztuk broni (płaci się raz za całą decyzję). Jeśli postępowanie zakończy się odmownie, opłata nie podlega zwrotowi. Uwaga! W przypadku podmiotów (firm) opłata jest wyższa – 1193 złotych, natomiast wydanie dopuszczenia dla pracownika kosztuje 10 złotych.
3. Badania lekarskie i psychologiczne. Przed złożeniem wniosku należy odbyć opisane wcześniej badania i uzyskać orzeczenie lekarskie oraz psychologiczne od uprawnionych specjalistów. Orzeczenia te należy złożyć w oryginałach wraz z podaniem. Pamiętaj, że ważność orzeczeń jest ograniczona czasowo – nie mogą być one zbyt „stare” w dniu składania wniosku (aktualnie maksymalnie 2 miesiące). Jeśli od badań upłynęło więcej czasu, lepiej ponowić badania, aby uniknąć wątpliwości. Koszt kompletu badań to około 400–800 zł (ceny rynkowe), różnią się w zależności od regionu. Niektóre przychodnie oferują pakiet badań dla ubiegających się o broń – często w ciągu jednego dnia można załatwić obie konsultacje. Orzeczenia kopie zachowaj dla siebie – posłużą w przyszłości (np. przy ponawianiu badań po 5 latach).
4. Złożenie wniosku. Kompletny wniosek z załącznikami składamy we właściwej komendzie (Wydział Postępowań Administracyjnych KWP). Można to zrobić osobiście (np. w biurze podawczym KWP) – warto poprosić o potwierdzenie złożenia na kopii – lub wysłać listem poleconym. Niektóre WPA przyjmują także wnioski przez ePUAP/opatrzone podpisem elektronicznym, jednak oryginały orzeczeń lekarskich i tak trzeba dostarczyć. Po rejestracji wniosku pozostaje czekać na kontakt ze strony Policji. Zwykle w ciągu kilku tygodni od złożenia dokumentów wnioskodawca otrzymuje informację (pisemnie lub telefonicznie) o terminie egzaminu.
5. Egzamin w WPA. Przed wydaniem pozwolenia organ Policji ma obowiązek sprawdzić praktyczne i teoretyczne umiejętności wnioskodawcy. W tym celu powoływana jest komisja egzaminacyjna przy wydziale postępowań administracyjnych. Egzamin składa się z dwóch części: teoretycznej – sprawdzającej znajomość przepisów prawa dot. posiadania i używania broni oraz zasad bezpiecznego posługiwania się nią – oraz praktycznej, obejmującej sprawdzenie umiejętności strzeleckich i znajomości budowy broni. Część praktyczna odbywa się na strzelnicy; kandydat musi wykazać się prawidłowym posługiwaniem bronią (ładowanie, rozładowanie, przyjmowanie postawy strzeleckiej) oraz zwykle oddać określoną liczbę strzałów do tarczy z wynikiem mieszczącym się w wymaganym limicie. Zakres egzaminu oraz tryb jego przeprowadzania określa rozporządzenie MSWiA (ostatnia nowelizacja z 28 lipca 2023 roku). Pytania testowe z części teoretycznej dotyczą m.in. ustawy o broni i amunicji oraz aktów wykonawczych (np. rozporządzenia o przechowywaniu broni, przewożeniu jej środkami komunikacji, odpowiednich przepisów Kodeksu karnego). Przygotowaliśmy dla Was test na pozwolenie na broń do ochrony osobistej, który zawiera pytania opublikowane przez WPA, dzięki czemu można się przygotować i zdać go bez trudu! Warunkiem przystąpienia do egzaminu jest wniesienie stosownej opłaty. Opłata egzaminacyjna nie jest stała – przepisy określają ją jako procent minimalnego wynagrodzenia za pracę. Obecnie wynosi ona 18% płacy minimalnej za egzamin (i 10% za ewentualny egzamin poprawkowy). Od 1 stycznia 2025 roku daje to kwotę 840 złotych za egzamin i 467 złotych za poprawkę. W przypadku egzaminu na dopuszczenie do posiadania broni (dla pracowników ochrony) opłata wynosi 12% minimalnego wynagrodzenia (560 złotych). Opłatę za egzamin wnosi się na konto wskazane przez WPA (najczęściej rachunek KWP) – brak opłaty oznacza brak dopuszczenia do egzaminu. Z egzaminu zwolnione są niektóre osoby: np. członkowie Polskiego Związku Łowieckiego (jeśli ubiegają się o broń myśliwską) czy członkowie PZSS posiadający licencję sportową (w zakresie broni sportowej). Zwolnienie to jednak dotyczy specyficznych celów – w przypadku celu ochrony osobistej z reguły każdy musi zdać egzamin, chyba że równolegle spełnia warunki innego zwolnienia (np. jest policjantem z bronią służbową – wtedy korzysta z art. 16 ust. 2 i egzaminu nie zdaje).
6. Decyzja i odbiór dokumentów. Po zdaniu egzaminu z wynikiem pozytywnym komisja przekazuje protokół do Komendanta Wojewódzkiego. WPA następnie kompletuje akta (weryfikuje jeszcze raz np. informacje o karalności, może zasięgnąć opinii dzielnicowego co do prowadzenia się kandydata itp.) i Komendant wydaje decyzję administracyjną. W przypadku spełnienia wszystkich wymogów będzie to decyzja o przyznaniu pozwolenia na broń, w której określony zostaje cel (ochrona osobista) oraz rodzaje i liczba broni do których posiadacz ma prawo. Decyzja ta jest doręczana wnioskodawcy (za potwierdzeniem odbioru). Równolegle lub wkrótce potem WPA przygotowuje do wydania dokument potwierdzający uprawnienia, czyli Legitymację posiadacza broni. Jest to dokument ze zdjęciem, danymi posiadacza oraz kategoriami broni na jakie ma pozwolenie. Legitymację odbiera się osobiście w WPA (czasem możliwe jest przesłanie pocztą – zależy od praktyki lokalnej). Przy odbiorze legitymacji często trzeba okazać dowód osobisty i potwierdzić odbiór podpisem. Uwaga! Wydanie legitymacji podlega opłacie 17 zł (tytułem „wymiana legitymacji posiadacza broni”), choć w praktyce bywa ona pobierana np. przy odbiorze pierwszej sztuki broni.
7. Uzyskanie promesy (zaświadczenia na zakup broni). Sama decyzja o pozwoleniu nie uprawnia jeszcze do zakupu broni. Aby legalnie nabyć broń palną, należy uzyskać z WPA zaświadczenie uprawniające do nabycia broni, potocznie zwane „promesą”. Jest to krótki dokument ważny 30 dni, w którym organ Policji potwierdza, że dana osoba ma prawo kupić określony rodzaj broni (np. pistolet centralnego zapłonu) – do wysokości limitu sztuk określonych w decyzji. Promesy wydaje się od ręki na wniosek zainteresowanego. Opłata skarbowa za promesę wynosi 17 zł od sztuki broni. Przykładowo, jeśli pozwolenie przewiduje dwie jednostki broni krótkiej, można wystąpić o dwie promesy (każda 17 zł). Wraz z wnioskiem o wydanie promesy należy złożyć dowód wpłaty tej opłaty skarbowej. Dokument można odebrać osobiście w WPA lub otrzymać pocztą.
8. Zakup i rejestracja broni. Mając promesę, można udać się do sklepu z bronią i dokonać zakupu wymienionego rodzaju broni. Po zakupie sprzedawca zatrzyma oryginał promesy, a wyda nam fakturę oraz dowód nabycia broni. Nabyta broń musi zostać zarejestrowana w ciągu 5 dni roboczych od zakupu. Rejestracji dokonuje organ Policji właściwy ze względu na miejsce stałego pobytu posiadacza – zazwyczaj ten sam WPA, który wydał pozwolenie. W celu rejestracji należy złożyć wniosek o wydanie karty rejestracyjnej broni, dołączając kopię faktury zakupu oraz kopię decyzji o pozwoleniu. Przy rejestracji trzeba okazać również broń. Po zarejestrowaniu otrzymamy kartę rejestracyjną – dokument potwierdzający wpisanie danej jednostki broni do rejestru na nasze nazwisko. Posiadanie broni bez zarejestrowania w terminie stanowi wykroczenie, więc pilnowanie 5-dniowego terminu jest bardzo ważne.

Cały proces w wyniku, którego uzyskuje się pozwolenie na broń do ochrony osobistej trwa zwykle kilka miesięcy. Najdłużej czeka się na samo postępowanie administracyjne i egzamin – od złożenia wniosku do decyzji mija często 2–6 miesięcy (czasem dłużej, zależnie od obłożenia WPA). Warto uzbroić się w cierpliwość i skrupulatnie wykonywać kolejne kroki procedury.

Ochrona osób i mienia dla firm/instytucji

Świadectwo broni (czyli pozwolenie na broń na okaziciela) to specyficzny rodzaj pozwolenia udzielanego podmiotom gospodarczym lub instytucjom. Wydawane jest na broń obiektową, która nie jest przypisana do konkretnej osoby fizycznej, lecz do posiadacza świadectwa (np. firmy ochroniarskiej). Broń taka może być używana przez pracowników tego podmiotu na zasadzie przydziału służbowego. Świadectwo broni uzyskują przede wszystkim:

• Przedsiębiorcy i jednostki organizacyjne, które powołały wewnętrzne służby ochrony na podstawie odrębnych przepisów (np. przedsiębiorstwa mające własną uzbrojoną straż ochronną zgodnie z ustawą o ochronie osób i mienia). Dotyczy to np. banków, wielkich zakładów przemysłowych o strategicznym znaczeniu, które posiadają własną straż zakładową.
• Przedsiębiorcy posiadający koncesję MSWiA na działalność w zakresie usług ochrony osób i mienia – czyli licencjonowane agencje ochrony (SUFO). Takie firmy mogą uzyskać świadectwo broni, jeśli broń palna jest im niezbędna do wykonywania koncesjonowanych zadań ochrony, np. uzbrojenia patroli konwojowych, ochrony VIP itp.
• Urzędy, instytucje, przedsiębiorcy i inne podmioty, których pracownicy narażeni są na szczególny zamach na życie lub zdrowie podczas wykonywania obowiązków służbowych. Ten punkt ma zastosowanie np. do instytucji publicznych, które chcą wyposażyć swoich wybranych pracowników w broń na czas pełnienia określonych zadań (przykładowo, prokuratura może wystąpić o świadectwo broni dla ochrony prokuratorów szczególnie zagrożonych).

Procedura uzyskania świadectwa broni przypomina procedurę uzyskania pozwolenia przez osobę fizyczną, ale wniosek składa podmiot reprezentowany przez osobę uprawnioną (np. właściciela firmy czy dyrektora instytucji). We wniosku należy uzasadnić konieczność posiadania broni, podać planowaną liczbę i rodzaje broni oraz dołączyć szereg dokumentów potwierdzających spełnienie warunków formalnych. Typowe załączniki to: kopia koncesji MSWiA (dla agencji ochrony), kopie umów z kontrahentami wymagających uzbrojonej ochrony (np. umowy na konwojowanie wartości, ochrona obiektu obowiązkowo chronionego itp.), wykaz posiadanych pracowników ochrony z wpisem na listę kwalifikowanych oraz protokół odbioru magazynu broni lub innego pomieszczenia do jej przechowywania. Organ Policji ocenia, czy podmiot rzeczywiście potrzebuje broni i czy dysponuje odpowiednią infrastrukturą i kadrami.

Po pozytywnym rozpatrzeniu wydawana jest decyzja o pozwoleniu na broń na okaziciela, czyli świadectwo broni. Opłata skarbowa za taką decyzję wynosi obecnie 1193 złotych (znacznie więcej niż 242 złotych dla osoby fizycznej). Termin załatwienia sprawy to standardowo do miesiąca (lub do 2 miesięcy w sprawach szczególnie skomplikowanych). Po otrzymaniu świadectwa broni, podmiot może wystąpić o promesy i zakupić broń palną zgodnie z zakresem decyzji (np. określoną liczbę pistoletów, strzelb, PM-ów itp.).

Świadectwo broni uprawnia do posiadania broni przez podmiot, ale nie oznacza, że każdy pracownik może tę broń nosić. Broń może być wydawana pracownikom ochrony na czas pełnienia przez nich zadań, o ile mają oni stosowne uprawnienia (o czym niżej). Każda jednostka broni na świadectwo posiada swoją kartę rejestracyjną na dany podmiot. W przypadku kontroli pracownik legitymuje się legitymacją służbową i świadectwem broni (lub jego kopią) swojego pracodawcy.

„Dopuszczenie do posiadania broni” dla pracowników ochrony

Sam fakt, że firma posiada broń na świadectwo, nie wystarcza – każdy pracownik, który ma nosić broń w pracy, musi uzyskać indywidualne dopuszczenie do posiadania broni. Dopuszczenie to decyzja administracyjna (wydawana przez Komendanta Wojewódzkiego Policji) uprawniająca konkretną osobę do posługiwania się bronią należącą do pracodawcy przy wykonywaniu zadań ochrony. W pewnym sensie jest to „mniejsze” pozwolenie – nie daje prawa kupna broni ani posiadania prywatnej, ale pozwala nosić broń służbową.

Warunki uzyskania dopuszczenia są analogiczne do warunków pozwolenia: pracownik musi spełniać wymagania z art. 15 ustawy (wiek ≥21 lat, niekaralność, pełna zdolność psychiczna i fizyczna, brak uzależnień itp.) oraz zdać egzamin w WPA z wiedzy i umiejętności posługiwania się bronią. Najczęściej egzamin ten jest tożsamy z egzaminem na pozwolenie – w wielu przypadkach pracownicy ochrony już posiadają pozwolenia sportowe lub kolekcjonerskie i są zwalniani z egzaminu na mocy art. 16 ust. 2 (jeśli zdali wcześniej egzamin na broń danego rodzaju). Jeżeli jednak nie mają takich uprawnień, muszą podejść do egzaminu praktyczno-teoretycznego.

Wniosek o wydanie dopuszczenia składa zazwyczaj sam zainteresowany pracownik (choć często za pośrednictwem firmy). Do wniosku dołącza się: dowód opłaty skarbowej w wysokości 10 złotych, aktualne orzeczenie lekarskie i psychologiczne (identyczne jak przy pozwoleniu) oraz dokumenty potwierdzające zatrudnienie w charakterze kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej. Ten ostatni element jest istotny – dopuszczenie wydaje się najczęściej osobom, które posiadają wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony (czyli ukończyły stosowne szkolenie, mają licencję ochroniarską i legitymację kwalifikowanego pracownika ochrony). Policja wymaga np. zaświadczenia o wpisie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony lub kserokopii legitymacji KPOF. Pracodawca może także wystawić pismo potwierdzające, że dana osoba jest zatrudniona i potrzebuje broni do obowiązków służbowych.

Procedura kończy się wydaniem legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania broni – jest to dokument imienny, który pracownik nosi przy sobie razem z bronią i legitymacją służbową. Dopuszczenie również wydawane jest bezterminowo, ale tylko na czas zatrudnienia u danego pracodawcy. W razie ustania stosunku pracy dopuszczenie wygasa (traci ważność), a pracownik ma obowiązek zwrócić legitymację do organu, który ją wydał. Jeśli podejmie pracę w innej firmie ochroniarskiej, musi wystąpić o nowe dopuszczenie (na nowe okoliczności faktyczne).

W praktyce, koszt uzyskania dopuszczenia jest niewielki (10 złotych opłaty skarbowej), natomiast wymagania merytoryczne – takie same jak przy pozwoleniu. Dlatego pracownicy ochrony często decydują się jednocześnie na zdobycie własnego pozwolenia (np. sportowego) jako alternatywy, gdyż egzamin i badania i tak muszą przejść podobne. Niemniej posiadanie dopuszczenia jest obowiązkowe, by móc legalnie nosić broń należącą do pracodawcy – samo świadectwo broni firmy nie uprawnia pracownika do noszenia broni, dopóki nie ma on dopuszczenia. Kontrola Policji osoby z bronią służbową zawsze obejmuje weryfikację, czy ma ona ważną legitymację dopuszczenia; brak dopuszczenia naraża zarówno pracownika, jak i pracodawcę na poważne konsekwencje (broń używana przez nieuprawnioną osobę).

Przechowywanie i noszenie broni

Posiadacze broni palnej są zobowiązani do jej odpowiedniego zabezpieczenia oraz przestrzegania zasad noszenia. Podstawowe wymagania w tym zakresie określa rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z 26 sierpnia 2014 roku, zgodnie z §5 ust. 1 tego rozporządzenia: „osoby posiadające broń i amunicję na podstawie pozwolenia (…) przechowują je w urządzeniach spełniających wymagania co najmniej klasy S1 według normy PN-EN 14450”. Innymi słowy, broń palna i amunicja muszą być trzymane w sejfie lub szafie pancernej klasy S1. Urządzenie takie powinno posiadać certyfikat potwierdzający klasę S1 – najczęściej ma on formę tabliczki znamionowej wewnątrz sejfu. Obowiązek ten dotyczy zarówno broni ostrej, jak i gazowej, alarmowej oraz amunicji. Sejf powinien być trwale przymocowany do podłoża lub ściany (choć przepisy wprost tego nie wymagają, jest to zalecane dla utrudnienia wyniesienia całego urządzenia). W żadnym razie broń nie może być przechowywana w miejscach łatwo dostępnych dla osób trzecich (np. w szafce bez zamka, w samochodzie bez nadzoru itp.) – ustawowo zobowiązano posiadacza do należytego dozorowania broni przez cały okres jej posiadania.

W przypadku osób posiadających bardzo duże ilości broni przepisy przewidują dodatkowe środki bezpieczeństwa. Gdy przechowujemy ponad 50 egzemplarzy broni, pomieszczenie magazynowe musi być dodatkowo wyposażone m.in. w gaśnicę i koc gaśniczy, specjalnie wzmacniane drzwi z zamkami o wysokiej klasie odporności, zabezpieczone okna (kraty lub szyby kuloodporne) oraz alarm połączony z całodobową ochroną interwencyjną. Warunki te dotyczą głównie magazynów broni w firmach ochroniarskich lub u kolekcjonerów z pokaźnymi zbiorami. Dla przeciętnego posiadacza kilku sztuk broni kluczowe jest posiadanie sejfu S1 – brak takiego zabezpieczenia może skutkować cofnięciem pozwolenia (organy policji kontrolują czasem warunki przechowywania broni, zwłaszcza przy wydawaniu nowych pozwoleń lub dopuszczeń).

Noszenie broni to termin ustawowy oznaczający „każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń”. Innymi słowy, gdy tylko wyjmujemy broń z sejfu załadowaną (z nabojem w magazynku/bębnie), uznaje się, że ją nosimy. Pozwolenie na broń do ochrony osobistej co do zasady uprawnia zarówno do posiadania, jak i noszenia broni palnej (czyli możemy ją mieć przy sobie, załadowaną, w dowolnym miejscu na terenie kraju, o ile nie narusza to innych przepisów). Warto jednak wiedzieć, że organ Policji może w pozwoleniu ograniczyć lub wykluczyć możliwość noszenia broni – fakt taki odnotowuje się w legitymacji posiadacza broni. W praktyce przy pozwoleniach do ochrony osobistej raczej nie stosuje się ograniczeń (bo cel zakłada noszenie przy sobie), ale zdarzały się decyzje z zastrzeżeniem np. „pozwolenie nie uprawnia do noszenia broni w miejscach publicznych”. Ponadto ustawa zakazuje noszenia broni posiadanej w celach kolekcjonerskich lub pamiątkowych bez zgody Policji – to jednak nie dotyczy celu ochrony osobistej (tu noszenie jest dozwolone).

Osoba nosząca broń powinna robić to w sposób nierzucający się w oczy i zapewniający kontrolę nad bronią. Najczęściej broń nosi się przy sobie, w kaburze (np. przy pasku po wewnętrznej stronie ubrania lub pod pachą). Noszenie „na widoku” nie jest wprost zabronione, ale może zostać uznane za nieostrożne zachowanie (eksponowanie broni może sprowokować niepożądane sytuacje). Przepisy wymagają natomiast, aby w czasie, gdy broni nie nosimy, przechowywać ją w zabezpieczonym stanie – stąd wymóg sejfu. Transport broni (np. przewożenie w samochodzie) powinien odbywać się w stanie rozładowanym, w zamkniętym futerale lub skrzynce.

Należy też pamiętać, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji może wprowadzić czasowy zakaz noszenia broni na określonym obszarze kraju (art. 33 ustawy). Dzieje się tak przy okazji dużych wydarzeń, zgromadzeń publicznych, wizyt głów państw itp. Przykładowo, podczas wizyty zagranicznych delegacji w Warszawie w maju 2025 roku, MSWiA wydało rozporządzenie wprowadzające zakaz noszenia broni (oraz przenoszenia jej w stanie rozładowanym) na obszarze m.st. Warszawy w dniu 25 maja 2025 roku. Zakaz taki dotyczy osób cywilnych posiadających broń na podstawie ustawy – z pewnymi wyjątkami. Wyłączone z zakazu bywają np. podmioty posiadające broń na świadectwo broni (wewnętrzne służby ochrony i agencje – mogą one nadal wykonywać swoje zadania) oraz cudzoziemcy dyplomaci. O wprowadzeniu czasowego zakazu noszenia broni informuje Policja (ogłoszenie publikuje się w Dzienniku Ustaw, a Komenda Główna Policji zwykle zamieszcza komunikat). Za złamanie takiego zakazu grozi kara aresztu lub grzywny, a nadto można spodziewać się cofnięcia pozwolenia. Dlatego posiadacze broni powinni śledzić komunikaty – np. w święto narodowe czy inne większe imprezy masowe warto upewnić się, czy nie obowiązuje czasowy zakaz.

Koszty i opłaty za pozwolenie na broń do ochrony osobistej

Uzyskanie pozwolenia na broń wiąże się z kilkoma opłatami administracyjnymi oraz kosztami badań i egzaminów. Poniżej zebrano najważniejsze z nich:

• Opłata skarbowa za wydanie pozwolenia osobie fizycznej – 242 złotych (uiszczana przy składaniu wniosku). W przypadku pozwolenia wydanego podmiotowi (świadectwa broni) opłata wynosi 1193 złotych.
• Opłata skarbowa za wydanie zaświadczenia na zakup broni („promesy”) – 17 złotych za każde zaświadczenie. Tę opłatę płaci się przy składaniu wniosku o promesę (czyli już po uzyskaniu decyzji o pozwoleniu).
• Opłata skarbowa za wydanie dopuszczenia do posiadania broni (dla pracownika ochrony) – 10 złotych.
• Opłata za egzamin – jak wyżej wspomniano, stanowi określony procent minimalnej pensji. W 2025 roku jest to 840 złotych za egzamin (i 470 złotych za ewentualną poprawkę). W przypadku egzaminu na dopuszczenie – 560 złotych. Opłatę egzaminacyjną wnosi się na konto wskazane przez Policję, przed egzaminem.
• Koszt badań lekarskich i psychologicznych – ceny rynkowe, zależne od cennika poszczególnych uprawnionych lekarzy/psychologów (tzw. ceny umowne). Zwykle należy liczyć około 200–400 zł za każde z dwóch badań (czyli łącznie 400–800 złotych). W niektórych województwach obowiązywały urzędowe maksymalne stawki za badania, ale obecnie kwoty te ustalają sami specjaliści.
• Wydanie legitymacji posiadacza broni – 17 złotych opłaty skarbowej (tyle samo kosztuje ewentualna wymiana legitymacji, np. z powodu zmiany danych czy jej zniszczenia).
• Europejska karta broni palnej (opcjonalny dokument potrzebny do przewozu broni za granicę) – 105 złotych.
• Rezygnacja z pozwolenia – jeżeli posiadacz postanowi zwrócić pozwolenie i zdać broń, wycofując się z uprawnień, złożenie takiego wniosku kosztuje 10 złotych opłaty skarbowej.

Opłaty skarbowe nie obejmują kosztów szkolenia strzeleckiego (jeśli ktoś zdecyduje się doskonalić umiejętności przed egzaminem, np. biorąc lekcje na strzelnicy) ani kosztów zakupu samej broni i amunicji po uzyskaniu pozwolenia. Zakup broni to wydatek rzędu od około 1500–3000 złotych (używane pistolety) wzwyż, zależnie od modelu. Ponadto posiadacz broni poniesie koszt zakupu sejfu S1 (kilka stówek do kilku tysięcy złotych, zależnie od wielkości i jakości). Do tego dochodzą wydatki na amunicję, akcesoria do czyszczenia broni, kaburę do noszenia itp.

Warto zawczasu zaplanować budżet, gdyż całość procesu (badania, opłata za decyzję, egzamin, sprzęt do przechowywania) może sumarycznie kosztować kilka tysięcy złotych. Sama opłata skarbowa 242 złotych to tylko część wydatków – np. egzamin ponad 800 złotych i badania kilkaset złotych czynią ten proces dość kosztownym.

Odmowa, cofnięcie i odwołanie

Odmowa wydania pozwolenia następuje, gdy nie są spełnione omówione wcześniej warunki ustawowe. Najczęstsze przyczyny odmów to: niewykazanie ważnej przyczyny (organ uznał, że brak ponadprzeciętnego zagrożenia), negatywna opinia co do stwarzania zagrożenia (np. wnioskodawca był karany, figuruje w rejestrach wykroczeń z bronią, miał incydenty przemocy domowej itp.), albo niezdanie egzaminu. Decyzja odmowna jest wydawana na piśmie wraz z uzasadnieniem – przysługuje od niej odwołanie do KGP w terminie 14 dni. W odwołaniu można przedstawić dodatkowe argumenty lub dowody, jeśli np. uważamy, że organ I instancji pominął coś istotnego. Warto jednak mieć na uwadze, że KGP rzadko zmienia decyzje KWP bez nowych okoliczności. Alternatywnie pozostaje skarga do sądu administracyjnego, który zbada zgodność decyzji z prawem (np. czy nie przekroczono granic uznania administracyjnego).

Cofnięcie pozwolenia (czyli odebranie już posiadanej broni) może nastąpić w sytuacjach określonych w art. 18 ustawy. Są to m.in.: stwierdzenie, że ustały okoliczności będące podstawą wydania pozwolenia lub że posiadacz przestał spełniać wymogi. Przykładowo, jeśli posiadacz dopuścił się czynu zabronionego i został skazany za przestępstwo, automatycznie traci uprawnienia – Policja wyda decyzję o cofnięciu pozwolenia (obligatoryjnie, gdy zapadł wyrok za przestępstwo wymienione w art. 15 ust. 1). Inną przesłanką cofnięcia może być orzeczenie lekarskie/psychologiczne stwierdzające przeciwwskazania (np. w wyniku wypadku posiadacz doznał poważnego upośledzenia wzroku lub wystąpiła choroba psychiczna). Organ może też cofnąć pozwolenie, jeśli posiadacz rażąco narusza warunki posiadania broni – np. przechowuje broń w sposób zagrażający bezpieczeństwu (brak sejfu, udostępnianie broni osobom trzecim) albo nosi ją pod wpływem alkoholu.

Jedną ze specyficznych sytuacji skutkujących cofnięciem pozwolenia jest nieprzedstawienie w terminie ponownych orzeczeń lekarskich i psychologicznych przez osobę mającą broń do ochrony osobistej. Jak wspomniano, co 5 lat trzeba takie badania odnowić – jeśli ktoś tego nie zrobi i nie dostarczy orzeczeń, organ po upływie terminu ważności musi wszcząć postępowanie o cofnięcie pozwolenia. Innymi słowy, brak aktualnych badań jest traktowany jak niespełnianie warunków ustawowych. Posiadacz dostaje wtedy decyzję cofającą pozwolenie i musi zwrócić broń lub ją zbyć (sprzedać).

Procedura cofnięcia również kończy się decyzją administracyjną, od której przysługuje odwołanie do KGP, a dalej skarga do WSA. W toku postępowania posiadacz broni ma prawo przedstawić swoje racje – np. jeśli powodem cofnięcia miała być zła opinia lub incydent, może próbować wykazać, że nie stanowi zagrożenia. W praktyce jednak najczęstsze przyczyny cofnięć (skazanie za przestępstwo, brak badań, rażące naruszenia) są dość obiektywne i trudne do podważenia. Warto więc dbać o przestrzeganie przepisów i swoich obowiązków jako posiadacz broni, aby nie narazić się na utratę uprawnień.